Dziecko wybiera spośród staranie przygotowanych elementów otoczenia materiał, z którym pracuje. Wybiera czas, miejsce i ewentualnie partnera, z którym będzie pracować. Zadaniem nauczyciela czy rodzica jest przede wszystkim przygotowanie tego otoczenia. W sali powinny się znajdować przedmioty adekwatne do możliwości dziecka, jak również nieco trudniejsze.
Nauczyciel/rodzic demonstruje jak daną czynność wykonać (np. w jaki sposób nawlekać korale na sznurek). Potem dziecko decyduje czy chce spróbować. W przypadku, gdy wykonywana czynność sprawia dziecku trudność, dorosły nie komentuje ("źle zrobiłeś", "lepiej zrób tak", "zacznij od tego", itp.), ale pokazuje daną czynność od początku lub wybiera inny moment na ponowną prezentację. Ważne jest aby to dziecko poprosiło nauczyciela czy rodzica o pomoc. Jeśli popełnia dalej błędy to znak, że materiał został wprowadzony za wcześnie (w żadnym przypadku nie “uczymy” do skutku).
Dlaczego staramy się unikać błędów? Przecież na błędach się uczymy! Nie poprawiajmy dzieci, pozwólmy im szukać. Maria Montessori pisała: " Znaczenie przyrządu dydaktycznego polega właściwie na tych omyłkach; kiedy uczeń umieszcza wprawnie wszystkie walce na właściwych miejscach, ćwiczenie już nie ma wartości; jest za zwyczajne i powinno ustąpić miejsca innemu, bardziej złożonemu"
